Yolun yarisini geceli nerdeyse iki hafta oluyor. Zaman dusundugumden hizli akiyor bu aralar. Ilk aylarda olan sikayetlerin cogu gitti, yerini bunaltici sicaklar aldi. Ama artik kusmuyorum ya 40 derece sicaga da raziyim diyorum kendi kendime, gun boyu disarda calisan, ter doken insanlari hic dusunmeden (bu havada disarda olmak zorunda olanlara cok kolay gelsin).
Bende bu bencilce dusuncelerin yanisira birtakim fiziksel degisiklikler de basgosterdi bu aralar. Karnim cikti iyice, artik bazi kiyafetlerimin icine sigamiyorum. Gecen gun bu sorunu cozebilmek icin alisverise ciktik. Hamile kiyafetleri satan yerlere baktim ama hepsi cok buyuk geldi denediklerimin. Daha bunlar icin erken sanirim diyerek, bu havalarda idare edebilecek -giyen herkesi hamile gosteren- robadan elbiselerden aldik bir iki tane. Serin serin iyi oldu dogrusu. Aslinda ozellikle gidip hamile kiyafeti almayi da cok istemiyorum. Ama sonbaharda o garip pantolonlardan bir tane sart sanirim. Neyse, ileriki aylar icin de zamani gelince cozumler uretecegiz artik. Tabi onerilere de sonuna kadar acigim bu arada.
Bir de bu haftanin asil surprizi, benim artik disardan da hissetmeye baslamam oldu kuzunun hareketlerini. Henuz baba anlamiyor ama son uc gundur karnim disardan sekilden sekile giriyor icerdeki kuzu her hareket edisinde. Sirf o hareketleri izlemek ve sadece ona yogunlasmak icin kanepeye uzaniyorum, ellerimi karnima koyup baska hic birsey dusunmeden bir sonraki kimildayisini bekliyorum o zamanlarda ve bebegimle ben birbirimizin farkina variyoruz, kendi animizi yasiyoruz tadina vara vara. Benim yuzumde kocaman bir gulumseme oluyor, acaba kuzu ne hissediyordur o an?
Madwort's Blog 